Antik Dünyanın Garip Lezzetleri: Antik Çağlardan Günümüze 15 İlginç ve Tuhaf Yemek

Yemeğin tarihini bilmeseniz bile, Dungeons and Dragons veya Magic: The Gathering gibi fantastik kurgu oyunlarını seviyorsanız, muhtemelen bu yemeği daha önce görmüşsünüzdür. Çünkü cockentrice, örneğin bu yemeğin hem adı hem de görünüşü açısından mitolojik bir yaratıktı. Eski mesellere göre bu hayvan sürüngen bacakları ve kuyruğu olması dışında tavuğa benziyordu ve Medusa’ya benzeyen görünümüyle sizi taşa çevirebiliyordu.

“Bir insan neden böyle bir yemek yapar ki?” düşünüyor olabilirsiniz. Bu sayede akşam yemeğinde domuz eti ve tavuk yerken konuklarınıza aynı anda küçük bir şov yapabilirsiniz.

Cockentrice’de gördüğümüz gibi, o zamanki insanlar yemeklerine gelince görsel şölene bayılıyorlardı. Miğferli horozun masaya getirdiği gösteri için çok fazla tabak onurlandırılamadı.

Tıpkı kuyruklu horoz gibi, miğferli horoz da bir tavuk ve bir domuzun karışımıydı. Ama bu yemekte, heybetli bir şövalye gibi domuzu tavuğun altına sürüyordu.

Her iki hayvan da önce kızartıldı, ancak daha sonra tavuk dikkatlice dolduruldu.

Sonra önce tavuğu domuzun üzerine oturtup kafasına küçük bir kağıt miğfer takmalı ve ona bir mızrak vermeliydin. Daha sonra hediye edilen kişinin giydiği elbise ile aynı renklerde giydirilerek servis edilir.

Devekuşu bugünlerde birçok yerde yetiştiriliyor, ancak yine de çoğumuz için nispeten nadir ve egzotik hayvanlar.

Geçmişte, Antik Roma’da çok daha nadir bulunur ve çok egzotik kabul edilirdi ve genellikle çok özel günlerde yenirdi.

Peki bu kadar ağır bir kuşu nasıl pişirdiler? Bu kuşu bütün olarak haşlarlar ve sonra biraz baharat ve balıkla servis ederlerdi.

Súrsaðir hrútspunga olarak da bilinen bu yemek İzlanda ile ilgilidir. İzlanda’daki pek çok yemek, buzdolabının icadından bir süre önce üretildiğinden, uzun süre güvenilir bir savunma aracına ihtiyaç duydunuz.

Bu tanımda, koç testisleri peynir altı suyunda aylarca beğenilip ekşi hale gelene kadar salamura edildi. Daha sonra kolayca dilimlenebilmesi ve yenebilmesi için bir somun haline getirildi.

İşin garibi, ekşi koç testisleri gibi klasik yiyecekler 1950’lerde İzlanda’ya geri döndü! Böylece bir süre kenara itilmiş olsalar da yeniden ortaya çıktılar.

Ülkemizde Avustralya mutfağı hakkında pek bir şey bilinmiyor ve bilinmesine rağmen çoğunlukla Avustralya yerlilerinin mutfağı ile sınırlı. Bu yerliler, anakaradan uzakta ve tehlikeli hayvanların yaşadığı Avustralya’da binlerce yıl yalnız yaşadılar.

Peki insanlar eski çağlarda ölümcül yılanlar, örümcekler ve bunaltıcı hava koşullarıyla uğraşırken hangi yemekleri yiyordu? Larva!

Bu şişman, küçük kurtçuklar, aslında bazı güve ve böcek türleri de dahil olmak üzere birçok böceğin larva formları olabilir. Bu larvalardan günde 10 adet yemek bir yetişkinin günlük protein ihtiyacını karşılar.

Bazıları, nasıl hazırlandıklarına bağlı olarak larvaların tavuk, badem veya yer fıstığı gibi tadı olduğunu söylüyor. Diğerleri tadı iğrenç diyor.

Akçaağaç bir Kanada bitkisi olsa da listemizdeki bir sonraki yiyecek Kanada yemeği değil. Bugünden muhtemelen bin üç yüz yıl öncesine dayanan klasik bir Japon yemeğidir.

Bu yemekte, yazın yeşil tonlarından sonbaharın kırmızısına doğru bir şekilde seyahat eden sarı ve artık düşmemiş yaprakları kullanıyorlar. Yapraklar önce dövülür sonra kızartılır. Hafif tatlı ve tuzlu bir tadı vardır.

Antik Yunanistan ve Roma’da, susadıysanız posaya uzanmak cazip gelebilir.

Bu içecek, lezzetinde farklı otlar ve baharatlar içeriyordu. Bu kulağa popüler geliyor ama aynı zamanda sadece suyla seyreltilmiş ekşi şarap veya sirke olarak da kullanılıyordu. Yani aslında ekşi su diyebiliriz.

Bazı mutfaklarda, kesilen bir hayvanın tüm parçalarının kullanıldığı bilinmektedir. Örneğin Türk mutfağında yaygın olmasına rağmen beyin, ayak ve sakatat gibi şeyler Batı mutfağında pek hoş karşılanmaz. Eski Romalılar, domuz göbeği yedikleri gerçeğinin kanıtladığı gibi, yiyeceklerinde açıkça daha maceracıydılar.

Tarifi deneyen günümüz insanlarının kokuya diyecekleri pek yok.

Viktorya döneminde fakir, işçi sınıfından biri olsaydınız, et bulmanız çok zor olurdu. En azından uygun bir et bulun.

Hasta hayvan eti, koyundan ineğe ve domuza kadar ölü bir hayvandan elde edilen herhangi bir et olabilir. Bu hayvan muhtemelen katledilmek yerine bir hastalıktan ölmüştü. Yani hayvan kalp krizi geçirdiyse, muhtemelen et iyiydi. Ancak bulaşıcı bir hastalığı olsaydı sizi de öldürebilirdi.

Pozole, çok uğursuz kökenlere sahip, iyi bilinen bir Meksika çorbasıdır. Bu çorba “tlacatlaolli” adlı bir yemekten gelir ve adı “Erkek Kabuklu Mısır” anlamına gelir.

Bu küçük yemek, bir zamanlar Meksika’daki Sömürge öncesi Tenochtitlan derneğinin saygın topluluğuna özeldi. Çağdaş pozole, domuz eti ve diğer etlerle yapılır. Peki antik versiyonda kullanılan et neydi? İnsan eti.

Akşamları kabus görmenize neden olacak bu fikir, Viktorya dönemi insanları için oldukça yaygındı. Bu dönemde güçlü ve seçkin bir kitle, gerçek Mısır mumyalarını yedi.

Mumya yeme geleneği 16. yüzyıla kadar uzanıyor. Mumyanın kafatası modüllerinin baş ağrılarını iyileştirebileceğine ve toz haline getirilmiş ve yutulmuş bir mumyanın iç kanamayı iyileştirebileceğine inanılıyor.

Yamyamlık, tarihteki hemen hemen her toplum ve kültürün en büyük yasaklarından biridir. Ancak bazı kültürler ölü yemeyi yasak olarak görmezler. Özellikle Papua Yeni Gine’deki bazı kabileler ölüleri yedi.

Bu, birden fazla kültür için düpedüz korkutucu olsa da, kabile açısından kesin bir sevgi eylemiydi çünkü ölülerini toprağa gömerlerse çürür ve böcekler tarafından yenirdi. Durum böyle olunca kendi ölülerini yiyerek onları bu talihten kurtardılar ve fiilen onlarla bir oldular.

Toprak yeme eylemi jeofaji olarak adlandırılır. Genellikle sebzelerini düzgün bir şekilde yıkamayanlar çocuklar veya yetişkinlerdir, ancak Yerli Amerikalılar, Güney Amerikalılar ve Afrikalılar da dahil olmak üzere çeşitli eski kültürlerde toprağın yendiğini biliyor muydunuz? Bu kültürlerde toprak, cilt ve ruh sağlığı gibi çeşitli nedenlerle yenilebilir.

Sonuçta fayda toprakta değil mi?

300 Spartalı sineması sayesinde, Spartalıların gelmiş geçmiş en sert insanlar olduğu konusunda hepimiz hemfikiriz. Peki, bu sadece bir kurgu mu? Spartalıların kara çorbasına bir göz atalım.

Bu yemek kan, domuz budu, sirke ve tuzdan yapılmıştır. İşin korkutucu yanı sirkenin kanın pıhtılaşmasını engellemesiydi. Yani aslında tuzlu ve sirkeli domuz kanında domuz eti yenen bir çorba!

Esas olarak İncil’deki veba olarak bilinen çekirgeler aslında iyi ve ucuz bir protein kaynağıdır. Eski Yunanlılar, bir şeyler atıştırmak istediklerinde bundan tam olarak yararlandılar.

Ayrıca, bazı Asya ülkelerinin menülerinde hala çekirge bulabilirsiniz, ancak daha da şaşırtıcı olan, eski zamanlarda bile ekmeğin, zeytinin ve deniz ürünlerinin bol olduğu Yunanistan’da yenilmesidir.